askerliğim esnasında başıma gelmiş durum. bilen bilir antalya muratpaşa askerlik şubesini. hah işte ben orada 9 ay boyunca asteğmenlik yaptım. 28 personel tamamı kadın. yaşları 23 ila 55 arasında değişiyor. bekar sayısı 5 evli sayısı da beş. yani geriye kalanların tamamı dul. her gün kesin bir kadının ağlama sesi ile güne başlıyordum. özel gününe denk geldiği her halinden belli olan kadıncağıza hemen izin veriyorum ve evine yolluyordum. aksi takdirde şubede kalması çok ama çok tehlikeli. dedikodunun haddi hesabı yok. herkes herkes hakkında atıp tutuyor. belli bir zaman sonra yemin ediyorum kendimden nefret etmeye başlamıştım. ya deniz hanım nolacak bu sevim hanımın cinslikleri falan diye kendimi dedikodunun ortasında bulduğum zamanları hatırlıyorum. çok ama çok zor zamanlardı. neyse ki bitti.
