rahmetli metin oktay'ın da dediği üzere galatasaray bir din bir mezhep gibidir. evet kesinlikle böyledir bu. zira, kabız oluyorum içimdeki galatasaray sevgisini anlatana kadar. şimdi futbolun anlamsızlığına dair gem vuran birileri çıkıp " ulan ne adamlar var" diyecektir. mesele futboldan öte azizim burda. dedik ya galatasaray bir futbol takımından çok daha fazlası diye.
tv başında maç saati beklenirken, yaşadığım bir his bu. son 5 dakika kalmış takımın sahaya çıkmasına. ve bende anlamlandıramadığım bir heyecan var. eşek kadar adam hiç böyle olur mu yahu, oluyor işte. takım yeni açığın ordan çıkıyor. forması destansı zaten. maç başlıyor. maçtan çok ben galatasaray'ı izliyorum. mesele kazanması kaybetmesi değil bunu anlıyorum. o formanın içinde kimin olduğu önemli değil. formayı giyenin büründüğü ruh, anlam, tarih..
maç bitiyor. önemli değil esasta sonuç. doksan dakika bir keyif sürmüşüm. platonik aşkımı izler gibiyim. benden zerre haberi olmasa da, benim bir menfaatim olmasa da bu işten, zevk doruk noktasında. ropörtajlar başlıyor futbolcularla, analizler, yorumlar başlıyor tvler de. ne diyebilirler ki, hep aynı terane. ama bırakıyorum her şeyi sorgulamayı. o an çok önemli benim için.
sonra hadi dışarı çıkalım yeter artık futbol futbol diyen bir ses beliriyor mutlaka her haftasonu. kız arkadaşımın sesi bu. bi ona bakıyorum. bi cimboma. lan diyorum nasıl bir insanım ben..
