Ben artık mücadele etmiyorum o konuda. Düşününce insanın zaman geçtikçe bedeni gibi ruhu, beyni bozulmaya başlıyor tıpkı gözlerimiz gibi. Bu yüzden aynı şeyleri görüp aynı mutlulukları hissedemiyoruz.
Bizleri geriye götüren bi kaç detay kalıyo, onlarla karşılaşınca da zamansız hissediyosun. Bu duyguyu şöyle açıklayabilirim;
Kimsenin özlemediği telaş etmediği yâd etmediği bi konuyu sadece senin düşünüyor oluşunun getirmiş olduğu yalnızlık ve dipte olma hissi. Bakın bu eskisi gibi olamama hissinin de üstünde muazzam bi yalnızlık hissi doğuruyo insanın içine.
Eskisi gibi olamayacağız ama yeni olan biz yine biz olacağız eskide olanın biraz daha tecrübeli hali. O yüzden çokta fazla irdelememek lazım bence. Biraz karışık oldu bu kadar deşmeyecektim mevzuyu ondan heralde.
