ayıptır söylemesi hafızam biraz iyidir.
yazı yazmayı da deli gibi severim.
bir de şeyyy.
bir şeyi sevmeye başlayınca, azıcık sevmeye başlayınca, kendimi azıcık kaptırınca durum yorulum sakinim azım yoktur.
yani onun kanser olması elbette onun kadar yıkmaz beni yıkamaz, hasta psikolojisi başkadır ama benim için de eskisi gibi olmaz bir şeyler.
onunla değişir hayatım.
ama ilk yapacağım şeylerden biri, yani tedavi sürecini başlattıktan sonra
bir defter alır a'dan z'ye aklımda olan, beraber kurduğumuz tüm hayalleri yazardım.
okurken gülmekten altına sıçacağı şekilde :d
yer yer duygulanacağı şekilde
sevgimden onu bırakmayacağımdan emin olacağı şekilde
umut verecek, gözünde canlandıracak, hayal kurdurtacak şekilde yazardım.
o defteri açıp açıp okuyacağı kafa dağıtacağı şekilde.
bunun defter olanını değil albüm olanını anneme yapmıştım doğum gününde.
biraz fotoğraf- yazı / fotoğraf yazı şeklinde yapmıştım.
özellikle de kendim banyo için eve dönerken vermiştim ki okurken utanmıyım diye.
nerden bilebilirdim ki en rezil cümlelerimi en rezil fotoğraflarımı hemşirelere göstere göstere okuyacağını?
sonra da 9 ayda koca serviste neden bir hemşire düşüremedin. amk ertesi gün yüzüme bakanın gülesi geliyordu :(
neyse
ne diyorduk
allah korusun!
hem sevdiklerimin saçının teline zarar gelmesinden
hem de aşkımdan bu kadar kolay vazgeçecek kadar orospu çocuğu olmaktan.
