aylarca aşkına karşılık bekleyen bi adam vardı o "yavrum" diye hitap ederdi bana. kızmazdım çünkü o kadar içten söylerdi ki kızmak bi yana hoşuma giderdi bir tek "yavrum"un içine sahiplenme, aşk, bağlılık her şeyi sığdırırdı. kıymetini bilemedim o beni beklemekten gocunmazken ben onun yolunu kapattım beklemesi için hiçbir sebep bırakmadım. şimdilerde o "yavrum" deyişindeki sıcaklığa o kadar ihtiyacım var ki eski mesajları okuyorum "yavrum" yazdığı yerlerde sesi kulaklarımda çınlıyor. öyle özel bi kelimedir işte benim için ve kişiden kişiye de değişir bu kelimenin kullanılış amacı, zaten sevgiden sahiplenmeden mi yoksa başka nedenlerden mi kullanıldığını tonlamadan anlarsınız.
