inanın insanın eve giresi gelmiyor. Hep bir huzursuzluk, anlaşmazlık. Aman şimdi biri bir şey diyecek de tartışma çıkacak düşüncesiyle bir türlü rahat hissedemiyor insan evinde. Hep bir diken üstünde bekleyiş oluyor. Eve gelince istemsiz yüzün düşüyor, sinirleniyorsun kendi şanssızlığına kızıyorsun sonra belki de ağlıyorsun. Bu sefer ağladığın için acizleştiğin için kendine daha çok kızıyorsun. Hiçbir zaman tam anlamıyla mutlu olamıyorsun çünkü biliyorsun ki günün sonunda mutlaka o eve gidip o insanlara katlanmak zorundasın. Hayatı da öyle dolu dolu yaşayamaz bu insanlar. Yani kısacası insanın ailesiyle sorunları varsa o insan hep bir eksik hep bir yarım yaşar bu hayatı.
