önce bozdum saati. sonra kurdum. sonra alarmı kurdum; o'na. nasıl bir çeyrekmiş ki bu, kala kala bakakaldı. sonra kudurdum. bozdum saati. kurmadım da. -o değil de bir ilhan irem vardı noldu ona klişesi vardı noldu ona?- diye düşündüm. yazlıklardan bir şeyler havalandı. harflerin beni götürdüğü yerden hoşnut kalmadım. hiç hem de...silmeyi düşündüm. imdat valfinin kolunu çektim. elimde kalakaldı.elimde kala kala, bir imdat valfi kalakaldığı için, bu akşamı hiç suçlamadım. saçmalamadım da. bir akşamı saçmalamanın bedelini ancak güneşli bir yaz akşamı ödeyebilirdi.onu ne duydum ne de uydurdum. bir saatin bozuk olmasının en güzel yanının, zamanı durdurmanın verdiği ince keyfe sonunda ermenin olduğuna kanaat getirdim. şimdilik dursun. böyle iyi...hiç fena değil en azından. abartmayalım.
