muhteşem bir zenginliğin yanında muhteşem özellikleri de bünyesinde barındıran insanlardır anadolu insanı. tüm mütevaziliğine rağmen, yakından baktığınızda pür insandır. derindir, yalnızdır, hüzünlüdür, yiğittir, diğerkamdır, naziktir, cömerttir...
kültür bakanlığı'nın bastığı bir aşık veysel kitabı vardır. veysel baba'nın hayatı, fotoğrafları ve onun hakkındaki anıları derlemiş zamanında bakanlık.
geçenlerde farkettim ki zaman zaman özlüyorum veysel'i. ne zaman özlesem, kendimi o kitabı karıştırırken, fotoğraflara bakarken yakalıyorum. içlerinden birisi derinden etkiliyor beni. sözlüğe yazsam dedim, açtım aşık veysel başlığını, sonra düşündüm ki bunu anadolu insanı olarak yazmalıyım.
veysel baba'nın ailesi, eşi, kardeşleri, çocukları, torunları belki çoğu ilk defa gördükleri bir fotoğraf makinesine poz veriyorlar. arkada kırık dökük bir ev, evin önünde Veysel babanın aile efradı.
oldukça bakımsızlar, üstleri başları özensiz, eski ceketler, pantolonlar, köylü kıyafetleri, çocukları perişan hali...işte orada doğup büyüdü veysel baba. o evin civarında bir yerlerde kızamık çıkardı, diğer gözüne çöp battı, evlendi, çocuğu oldu, karısı kaçtı, annesi öldü, torunu oldu vs. sazı orada aldı veysel eline, gönlüne sevda orada düştü, o insanlardan birine "güzelliğin on par' etmez" dedi. ordaki toprağı vatan bildi, atatürk'e orda hayran oldu, ordaki dostlarına "benim giderim sazım kalır, dostlar beni hatırlasın" dedi...
o ilk bakışta virane gibi görünen evin önünde, sıradan, bakımsız duran insanlardan bir tanesi çok değil daha 35 sene evvel doğduğu evde aramızdan göçüp gidiyor.
aşık veysel, bugün kıymetini meraklısının bildiği ama dünyanın her tarafından sanatçının büyük saygı ile eserlerini yorumladığı bir ozan. bugün bir çok devlet memurunun tayini çıkınca burun kıvırdığı, gitmek istemediği topraklardan sesini tüm insanlığa duyuran, bizden biri, aynamız.
bir fotoğraftan bana bakıyor, bakımsız ama dupduru, özensiz ama tertemiz, fersiz ama tepeden tırnağa insan. 35 sene sonra geldiğimiz noktaya bakınca derin mi derin...
söz uzar gider. baba veysel'i anadolunun herhangi bir evladı olarak takdim etmek yerli yerinde olacaktır. çünkü anadolu, ancak yakından bakılınca kıymeti anlaşılan bir insanlık potansiyelinin adıdır.
