“Ve bu benim
Yalnız kadın
Soğuk mevsimin eşiğinde
Toprağa bulanmış varlığı anlamanın başlangıcında
Ve sâde ümitsizlik ve gökyüzünün hüznü
Ve bu çimento ellerin güçsüzlüğü
zaman geçti
Zaman geçti ve saat dört kez çaldı
Dört kez çaldı
Bugün dey ayının ilk günü
Mevsimlerin sırrını biliyorum ben
Ve anların sözünü anlıyorum...”
