artık Kendimi hırpalamaktan bıktım. Zamanın bu kadar hızlı geçmesini ve bir şeylerin bu kadar çabuk değişmesini aklım almıyor ve bunu kabullenmek istemiyorum. Bir şeylerin benim kontrolüm dışında gelişmesinden nefret ediyorum. Bunu sürekli yaşadıkça da hırpalanıyorum. Son dönemde, Her şey içimde birikiyor, kimseye bir şey anlatmak istemiyorum çünkü anlatacağım herhangi birisinin anlattığımdan daha fazlasını öğrenmek istemesini istemiyorum. Bu da gitgide içimi dolduruyor ve aklıma baskı uyguluyor işte. Bu sebeple de şu an bu başlıktayım sanırım:
kısa süre önce, daha birkaç ay öncesine kadar birlikteyken dünyanın en mutlu insanı olduğumu düşündüğüm insana belki haklı belki de haksız olarak bir düzine ağza alınmayacak söz ettim. pişmanım ama neden olduğunu kestiremiyorum.
cidden söylediğim laflar yüzünden mi yoksa güzel olduğunu düşündüğüm günleri doyasıya yaşayamadığım için mi yoksa o günleri bir daha geri getiremeyeceğim için mi pişmanım? Bilmiyorum, düşünmek de istemiyorum ama yapamıyorum. Artık cidden bir şeyleri kabullenmeliyim. Bir şekilde.
Neyse, Buranın yüzyüze baktığım birileri tarafından kolay kolay okunamayacağını bilmek güzel. hoşçakal sözlük.
