merhaba. uzun zaman oldu değil mi? aslında bunu çok daha önce yazarım diye düşünüyodum. bu zamana kalması beni şaşırttı. her neyse. buraya niye geldim? bir iki haftadır yaşayan bir ölüden farksızım şu an böyle hissetmiyorum. tek bildiğim gerçekten söylemeyemediklerim, kafama takılanlar, anılar artık durmuyo içimde. seni özlüyorum. hani benim hislerimi küçümsemiştin ya sorgulamıştın kendi kendine, düşündüğün gibi olsaydı şu an bu başlıkta yardırmak yerine hayatıma daha anlamlı şeyler katıyor olurdum. aşardım, biliyosun güçlü bi insanım. ama aşamıyorum. çünkü fark ettim ki seni sevmeye devam etmek için sana ihtiyacım yokmuş.
giderken sadece “sana karşı güçlü hislerim vardı ama ileride çok üzüleceğiz şimdiden bitirelim ilerlemeden hepimiz için daha iyi” demeyi seçtin. bu saçma şeyle bıraktın beni. korkularından mı sorumluluklardan mı hislerimden mi kaçtın bilmiyorum, ve bu beni gerçekten yiyip bitiriyor.
her şey bitmişken ortada büyük kavgalar kırgınlıklar varken olmayacağını biliyorken gitmek bitirmek çok daha kolay olurdu ama böyle olmuyor. tek sorunumuzun uzaklık olduğu gerçekken bu hissi bu güveni bu inancı bu frekansı bu güzel şeyleri bırakabilmeni gerçekten anlayamıyorum. hep böyle değildi biliyorum, sen de söyledin.
bugüne kadar biriyle ciddi ilişkisi olmamış sevmemiş sevilmemiş biri olan senin, benim büyük sevgim karşısında tüm korkularını bu çekimserliğini yabancılığını anlıyorum. her zaman inanmakta zorlandığın sana olan sevgim. ben yalnızca seni sen olduğun için sevdim, sorun değildi yaralarını kapatmak için ordaydım..
aptal aşıktım gerçekten.. karşıdan öksürdüğünde bile içim cız ediyodu. bilirsin ben sevgimi belli etmeyi pek seven bi insan degilim senin aksine.. ama sadece aptal aşıktım işte mantıklı bi açıklaması yok. karşıdan nasıl göründüğünü nasıl hissettirdiğini hiç düşünmedim. hatam bu kabul ediyorum ama sana karşı hep dürüsttüm hislerimle düşüncelerimle sana hiç yalan söylemedim kötülüğünü hiç istemedim hatamın bu salaklıktan dolayı olması çok trajikomik ...
