Kardeşim doğduğunda başlamıştı Japon kale furyası. askeri lojmanlarda ağaçlı her bölge Japon kale sahasıydı bizim için. Belden yukarı gol olmuyordu. Şimdi ise fifa'da d+q yaptım mı aşırtma atıyorum. Annem kardeşimi doğurduğunda da japon kale oynuyordum, kardeşin oldu dediler, erkek hem de. Boş bir kaleye baktım oyunda, hah dedim birkaç sene sonra bu kale onun olur. Esem spor ayakkabılarımı ilk alışımı hatırlıyorum, giyer giymez topa vurmak için aşağıya koşmuştum ve ilk ıskalamamda saatlerce ağlamıştım önü açıldığı için. Bir de detay bilgi veriyim esem'lerinin yapışkanlarını ıslatırsan bir daha yapışmaz eskisi gibi ve topa vuruken ayaktan fırlayan ayakkabının altında yatan neden, o ıslanmışlıktır.
9 yaşındaydım ve bisiklet istiyordum atık babamdan, bmx ya da pinokyo olmalıydı ama frenli olmalıydı, kontra frenle artislik yapılamıyordu ve çok güvenliydi. Ama yoktu işte paramız, babam almanya'dan gelen biriyle getirtmişti ilk bisikletimi, daha ucuz olmuştu. gondoldu markası, biçimsizdi ve daha kötüsü dolma lastikti. Lastiklerinin dolma olduğunu yani patlamadığını öğrenene kadar; sevinçten, öğrendikten sonra üzüntüden ağlamıştım. Lastiklerinin patlayan yerlerine yama yapmak istiyordum tüm çocuklar gibi..Ne güzeldi sık sık ağlardım..
o zaman güvenli olduğu için sevmemiştim o bisikleti şimdi ise herşey sigortalı, evimin kapısı çelik ve on ayrı yerden kilitli.. cüzdanım için sigorta yapmak istiyor bankam. O dolma lastikleri sevmeyişim aklıma geliyor, reddediyorum.
Sinemaya gitmek istemiştim, Ninja kaplumbağalar gösterime girmişti, pazar günü için arkadaşlarla anlaşmıştık. Babam göndermemişti, Pazar günleri asker filmi oynatırlar diye. Gidememiştim, ağlamıştım tabi, arkadaşlarım gitmişti ama çok geçmeden geri geldiler, içeri almamışlar, Ninja turtles hafta içiymiş. Çok sevinmiştim.
