"insan sırf kendini öldürmemek için uydurmuştur Tanrı’yı. işte bugüne kadar gelen evrensel tarihin özeti."
diyor camus sisifos ta.
kısmen haklı. tanrı olmasa da din öğretileri, mitler aslında insanın büyük boşluğunu doldurmaya yönelik, bir amaca yöneltmeye, kaosun hakim olmaması üzerine kurgulanmış kitaplar olarak görülebilir.
ayrıca yeni modern dünyanın bireylerine şöyle bir şey iliştirmiştir : "Umutsuz ve umutsuzluğunun bilincine varmış kişi geleceğin değildir artık"
cinayet, intihar, antidepresanlar özellikle 2000 lerin yükselen trendi olduğunu varsayarsak, camus, gelecekle ilgili hayalleri ve umutları olmayan bizlerin geleceğe ait olmadığını açık açık dile getirmiştir.
intihar üzerine kurulu olan bu kitapta en saçma ölümün trafik kazası olduğunu söyleyen camus nun 1960 da trafik kazası sonucu ölmesi ayrı bir ironidir.
kitabın temel sorusu kendi yazısıyla şudur:
Hayatın yaşamaya değer olup olmadığına karar vermeliyiz; yanıtlanması gereken temel felsefi sorunun şu olduğunu kabul etmeliyiz: Yaşamalı mı, yoksa ölmeli miyim? Olmak ya da olmamak?
varoluş meselesine de gözkırpan camus felsefeyi de tek soruya indirger:
"Gerçekten önemli olan bir tek felsefe sorunu vardır, intihar."
intihar hakkındaki düşüncelerimizi ve yargılarımızı şekillendiren hukuki ve ahlaki çerçeve, hayatın Tanrı nın bir armağanı olduğunu söyleyen dinler, psikiyatri bilimini de yanına alarak On dokuzuncu yüzyıldan itibaren intiharın bir günah değil de, çeşitli şekillerde tedavi edilmesi gereken ruhsal bir bozukluk olduğunu beyan etmişlerdir.
"Kendini öldürmek, bir anlamda, melodramlarda olduğu gibi içindekini söylemektir. Yaşamın bizi aştığını ya da yaşamı anlamadığımızı söylemektir."
