şans mı şanssızlık mı bilmem ama göremedim o yılları.
yanki go hom diyerek, 6. filoyu bizim solcuların değimiyle denize döküşlerini.
ulaş, deniz, mahir, yusuf, sinan, hüseyin...
onları düşündükçe çoğu zaman ağlamaklı olurum.
öldürüldüler, asıldılar, hapisanede çürüdüler ama ülkeleri istediklerinin tersine hep daha kötüye gitti.
"ülkelerinde rejimi değiştirmek mi istediler yoksa tam bağımsız türkiye mi?" bilmiyorum. ama hak ettiklerinden çok daha fazla başları belaya girdi.
kendilerinden talih olarak hiç de ak sayılmayacak 78 kuşağının abileriydi onlar.
68 kuşağı sadece sol değil elbette. komünizmle mücadele uğruna kanına ekmek doğranan binlerce ülkücü de bu kuşağın içindeydi. zaten 80 darbesiyle en büyük kazığı onlar yedi. devletin gönüllü askeriyken onlarcası ipte sallandırıldı.
şimdilerde 68 kuşağı çocuklarını amerikalarda okutuyor. lüks plazalarda yemek yiyor. en lüks otobobile biniyor.
2008 den 68 e bakınca başkalaşım geçiren bir dönemi rahatlıkla görüyorum.
