Rubens şöyle diyor: yüz, bir düşüncenin varlığını yansıttığında güzeldir, oysa gülüş anı insanın düşünmediği bir andır. Ama bu gerçek mi? Gülüş komiği yakalamakta olan o düşünce kıvılcımı değil midir? Hayır, diyor Rubens. insan komiği yakaladığı an gülmez; gülüş fiziksel bir tepki gibi, her düşüncenin yok olduğu bir kıvranış gibi, onun hemen arkasından gelir. Gülüş yüzün kıvranmasıdır ve insan kıvranırken kendine hâkim olamaz, çünkü kendisi de ne irade ne de akıl olan bir şeyin egemenliği altındadır. işte bu yüzden antik çağ heykeltıraşı gülüşü işlememiştir. Kendine hâkim olamayan insan güzel sayılamaz.
