bir ev dolusu eşya, onun parmağının dokunduğu her şeyle duygusal bağım oluştu sanki. evdeki eşyaları ikiye ayırdım, onu tanıyanlar ve tanımayanlar. onu tanıyanları daha çok seviyorum, eskiselerde atmıyorum, hatta konuşuyorum arada. yalandanda olsa mutlu günlerimin şahitleri onlar. acaba olanlar gerçekmiydi diye şaşırdığım zamanlarda ispat oluyorlar bana. bu delirmenin kaçıncı evresi acaba?
