o son kavga da "defol git hayatımdan sonsuza kadar yok ol bir daha seni gormek istemiyorum" dedim belki sımarıklıktan belki beni bırakıp gitmeyecegimden emin oldugumdan nerden bilirdim ki senin kokunu bir daha icime cekip kocaman sarılamayacagımı, nerden bilirdim ki bir daha sana "seni cok seviyorum" diyemecegimi.belki icimde ki haklılıktan dogan hırsla biraz kendimi uzak tutayım sesini duymayayım mutlaka duzelecektir dedim cocukca bir dusunceyle nerden bilirdim ki hersey gibi benide yarım bırakıp gidecegini..
tam da senin arayacagın saatte telefon caldı bu saatte senden baska kim olabilir ki diyerek telefona kostum o kadar emindim ki "kapıdayım yuru gidiyoruz bu ayrılık cok uzun surdu buzlu bademim" diyecegine o heycanla actım telefonu annendi arayan kaybettik dedi sadece kaybettik iste o zaman, zaman durdu hava da asılı kaldım neden nefes aldıgımı unuttugum, hayatımın anlamını yitirdigim zaman o an dı.ilk once anlam veremedim seni sucladım bıraktın gittin diye sonra kendimi sucladım sana soylecek onca seyim varken neden sustuguma neden son bir kez sarılamadıgıma ,sonra herkesi sucladım.
ne kadar isyan etsem de, herseyi ve herkesi sorgulamaya baslasam da, kabul etmesem de hic bir zaman degistiremeyecegim tek gercek oldu gidisin hayatımda..icim de asla kapanmayacak kimsenin kapatamayacagı belki de kapatmasına izin vermeyecegim bir bosluk oldu yuregimin orta yerinde, uyuyup bir daha uyanmamak istedim ta ki seninle tekrar bir yerde kavusuncaya kadar..
senle gittigimiz her yere, sensiz gitmek ve senin bir daha gelemeyecegini kabullenmeyerek hep seni beklemek o an da ne hissedip hissedemedigimi bile anlamayacak kadar esir alan uyusturan kocaman bir acı..
