küçük bir apartman dairesindesin..
bulunduğun ülke, gezegen üzerinde nokta kadar bir yer. google earth'te kendi evini bulup, "ben cidden varım" diye sevinmen 5 dakikanı alıyor.
güneş sisteminde sana en yakın gezegene gitmen bilmem kaç sene, güneş sisteminin sonunu görmen ise 100 yıldan uzun sürüyor.
güneş sistemi gibi yüz milyar (100 000 000 000) tanesi samanyolu galaksisini oluşturuyor.. şu, kainat fotoğrafı diye görülen şey var ya, o tek bir galaksi..
bildiğim kadarıyla dört yüz milyar galaksi, kainatı oluşturuyor..
bu kainat denilen şey, sürekli genişleyen bir yapıya sahip. bütün bu saydığım gazlar, tozlar, gezegenler, toplam hacmin %10'unu ancak doldurabiliyor.
işin kötüsü, sicim teorisi gerçekse biz, başka bir kainata ait bilgi kırıntılarıyız... aslında hiç var olmadık, sevmedik....
Hadi diyelim bu kısmı es geçtik. bütün bu devran dönerken, islam sana diyor ki, sen bu kainatta yaratılmış en değerli varlıksın, allah'la iletişim kurmak ve ona yakarmak için aracıya dahi ihtiyacın yok.. dua edersen günahların silinecek, yaptığın her iyi şeyi tek tek değerlendireceğim.. iyi, güzel.. tamamen de inanıyorum.. ama bunları bilince kendini birşey zannediyorsun, gerçekten önemli olduğuna falan inanıyorsun... sonra birşeyi çok istiyorsun veya olmadığında uğrayacağın müthiş zararı görüyorsun, aşağılanmaya uğruyorsun, en sevdiklerini bile koruyamıyorsun.. için eriyor, dua ediyorsun, engelleyemiyorsun.. işte o noktada nereden geldin, niçin yaratıldın ve bu dünyadaki işlevin ne... bunları anlayamıyorsun.. dini terk edemiyorsun çünkü, etrafında baktığın herşeyde allah'ı görebiliyorsun.. ama küskünlerden oluyorsun sen de..
