Çocukluğuma dair en özlediğim anılarımdandır kendisi. O zamanlar her yerde bombalar patlamadığı için insanlar korkmazlardı, ha irkilirlerdi ama ‘çocuklar torpil atıyor’ derler ve korkmazlardı. Enteresan bir biçimde torpil attığımız için dayak yediğimizi filan hiç hatırlamıyorum. Şu an öyle bir şey olsa en iyi ihtimalle polis çağırılır, gelir uyarıda bulunur giderler. Bilmiyorum, belki de klişe bir tabir ama biz çocukken daha mutluyduk be, bakın her şey daha güzeldi demiyorum, mutluyduk.
