Hiçbir şeyin tadı kalmadı artık yüreklerde. Eskiye uzanan zamanlardan şimdiye ulaşan köprülerde yıkıldı tek tek. Kimlik erozyonu dedik buna en latifelisinden. Gerçek o kadar inciticiydi ki, bu daha bir sahici gibi durdu sandık üzerinde, eğreti sandığımız doğruyu bir kenara itiştirerek.
Hiçbir şeyin anlamı kalmadı, biliyor muydunuz bunu? Zaman anbean ilerledikçe, hızını alamayıp her şeyi acımasızca yalayıp yuttukça, kıymet mefhumu da kendini lime lime etmek durumunda kaldı hiçliğe münhasır.
Bir eski istanbul vardı, bilir miydiniz?
Eski hanımefendileri/beyefendileri ile güzelleşen Arnavut kaldırımlı sokaklar, Üsküdar'a gider iken başlayıveren bir sağanak, ama aşktan;
tarihi eserlerinin gözde dolgunluğu ve kentin içinde barındırdığı insanların bakir olgunluğu... bir eski istanbul vardı, külhanbeyinden tutunda yorgosuna, bizim istanbulumuz olan, diğerlerinin Konstantinopolis'i olan şehr-i şehir...
Şimdilerde tarihi eserleri kent nefes darlığı çekiyormuşçasına yok edilen, daha müreffeh bir yaşam izi aramanın heyulası ile, hınca hınç yılgın kalabalığı ile bize çok uzaklardan göz kırpan bir güzelleme 'bir eski istanbul'...
Edep ve hayadan dem vuran, komşuluk ilişkilerini sentezleyip sunan, saygıdan ödün vermeyen insan topluluğundan, ötekileştirmeyi daha henüz bilmeyen ve ısrarla sakınan, kozmopolitliğin içinde kendi çoğulluğu ile barışık olan bir şehr-i diyardır kendisi, eskiliğine dair.
Dişidir, doğurganlığı çoğulluğundan gelen.
Kısırlığı sevmeyen, hazmedemeyen...
Şiir adamları ile, sanat sever katılımcıları ile nice şeyler türeten, hayata katma değer sağlayanların barınağıdır ve en çok da ilhamdaşıdır 'bir eski istanbul'.
Yozlaşmanın ellerine teslim edilmiş bu kent, mazisinin güzelliği ile birazcık daha can çekişmekte; hemen ölmemesinin ve yok olup gitmemesinin mahareti bundandır işte.
Bir sıkımlık nefes almak için, dinleyin derim efendim bu güzel enstrümantal güzellemeyi...
