Kendimi en kötü hissettiğim an.
Kolay kolay anneme sesimi yükseltmem. Kaldı ki; evde annemin avukatlığını yapan biriyim. Babam dahil kolay kolay kimse anneme laf söyleyemez. Tefe koyar çalarım.
Neyse,
Birgün annem kardeşimi yemeğe çağırıp çağırmadığımı sordu. Ben de çağırdığımı belirttim. Sonra tekrar sordu. Tekrar çağırdığımı belirttim. Sonra tekrar sordu, derken tekrar ve tekrar. Buarada kardeşimi sürekli yemeğe çağırıyorum. Hıyar bir türlü gelmiyor. Annem de ısrarla soruyor. ( meğer anacığım beni duymuyormuş.) en sonunda tam yemeğe başlayacağım annem tekrar sordu. Dayanamadım " sinirleniyorum ama" dedim. (sesimi yükseltmedim) Demez olaydım. Annem mutfağa gitti, gelmez oldu. Babam yanına gidip geldi ağladığını söyledi. Daha sonra yemeğe geldi annem, "anne" dememle tekrar ağlamaya başladı. Sarılıp özür diledim, öpücüklere boğdum ama gelin görün o yemekten hiç tat almadım. Allah, gülen yüzlerini soldurmasın annelerin.
