hayatı liseden ibaret, olabileceğiniz en yaşlı halinizi şuanki haliniz, olabileceğiniz en bilgili halinizi şuanki haliniz, hiçbir zaman hiçbir şeye hiçbir kişiye ihtiyaç duymayacakmışsınız, küçük dağları siz yaratmışsınız, ölüm sadece mitolojik bir kavram, yaşlılık sadece yaşlı doğanlar özgü siz hep genç kalacak asla yaşlanmayacaksınız, ve hayatınızdaki en büyük dert aşk sanıyorsunuz.
ben biraz öyleydim. ama öyle olmuyormuş canım kardeşlerim. büyüyormuşuz, her gün bir şey daha öğreniyormuşuz, bir kazık daha yiyor birini daha kaybediyormuşuz. ölümü tanıyormuşuz. alnımızda dudaklarımızın kenarında gözlerimizin kenarında çizgiler çıkıyormuş. aslında hiçbir şeymişiz. hayat zormuş. sorumluluk almak düşündüğümüzden daha boktanmış. kimseyi mutlu edemezmişiz, kaldı ki kendinizi bile edemezmişsiniz. olmuyormuş. bütün bu hayatın ortasında mutlu olmak çok zormuş. eskiden değer verdiğiniz şeylerin önemi kalmıyormuş. hiçbir şeye de değer vermemeye başlıyormuşsunuz.
o çok dinlediğimiz konserlerine gitme hayali kurduğumuz Rock metal gruplarının bir çoğunu bir daha asla bir kısmını da nadiren dinlemeye başlıyormuşuz. zaten müzik dinlemeye bile vakit kalmayabiliyormuş. hayat ve insanlar sizi bir sümük gibi bir tarafa atabiliyor kimse aileniz gibi sahip çıkmıyormuş.
geriye dönüp baktığınızda yaptıklarınızdan değil yapmadıklarınızdan pişmanlık duyuyormuşsunuz. o zaman üzülüp ağladığınız şeyleri bugün gülerek ne zamanlardı be diyip iç çekerek hatırlıyormuşsunuz. lise arkadaşlıkları çok sağlam olayı da hikaye en fazla bir iki tanesi hayatınızda kalıyor diğerleri ile yolları ebediyen ayırıyormuşsunuz. (ve bunun nasıl olduğuna asla anlam veremeyeceksiniz çünkü böyle bir şeyi asla öngörmediniz)
o zamanlar ağzınızı yaydıra yaydıra saygısızca laubali bir şekilde muhattap olduğunuz büyüklerinizi daha iyi anlıyormuşsunuz. siz de saygı bekliyor ama kimseden görmüyormuşsunuz.
