Asırlarca, yıkılmaz, yenilmez, dayanıklı insan şeklinde yorumlanan babanın, her fırsatta ağlamayı değil de çözüm bulmayı seçmesinin alışıla gelmesi sonucu, istem dışı gerçekleşmesine engel olmadığı anda patlak veren ve çocuğu dumur eden olay.
Ben babamı en son 2 ay önce ağlarken gördüm. Amcamın %50 yaşama şansı tanıdıkları ameliyata girmesinden sonra dayanamayıp eve gelir ve 'zamanında dikkat etmedik, hep erteledik evladımın, gülümün hastalığını, geçer dedik, umursamadık, vah benim oğlum' şeklinde söylenirken o gözlerden düşen yaşları görünce içimde tarifi olmayan bir duygu belirdi. Ne anlatılır ne de resmedilir böyle bir duygu.
