arkaya bile bakmadan kampüsü terk edip,
sevdiceği arayıp seni seviyorum demek,
ben de seviyorum derse "bunu belli etmek için çok geç kaldın" deyip,
"ben seni arkadaş olarak görüyorum" derse tek kelime daha etmeden telefonu kapatıp,
şehrin en kalabalık yerine gidip insanların nasıl alışveriş yaptıklarını, nasıl kavga ettiklerini, nasıl öpüştüklerini, nasıl sahte gülücükler dağıtarak normalde aklına gelmeyen insanları sokakta gördüklerinde "bekliyorum bize de gel" dediklerini izleyip,
yan tarafta olup biten kavgayı ilk defa karışma, kavgaları sona erdirme isteği duymadan izlerken, adımları yavaşlatmadan ilerlemeye devam etmek,
zamanında kazığıyla yerle bir olduğun insanların birini gördüğünde ağzına geleni söyleyip bir sözünü bile dinlemeden yürümeye devam edip,
arkadan gelirse korkusuzca kavga edip var güçle, ama öldürmeye yeltenmeden..
ezmek isteyen bir arabayla karşılaşılırsa tereddütsüzce yarını beklemek zorunda olmadığını düşünerek gözlere korkuyu hapsetmeden ilerlemek...
yani kalbimizi kırık birer hazineye çeviren her şeyin lanetini edebilmek..
