Endişe ve tedirginliği, insan karakterinin apriori formlarından sayması; cidden de filozofun karanlık yönüne delalet edebilir..
Dili ise, bir bilinç olgusu yani, varoluşsal bir olgu olarak değerlendirir..
Dil, kişiye bir kimlik kazandırabilir, katılıyorum.. ama ya sözcük denen şey hiç olmasaydı? Kendi sınırlarımızı kendimiz çizmiş olmasaydık, çevremizi ve iç dünyamızı nasıl ifade edebilir ve daha önemlisi, miras bırakabilirdik? Ya da birşeyleri miras bırakmak, ona köklenmek fikri; günlük açgözlülüğümüzün de temeli değil midir? Bunu irdelememiş olması, bende hep filozofa karşı bir eksiklik hissi uyandırır.. ben, dil denilen şeyi araç olarak belirlemekle; evreni dahi daha farklı, daha yalın anlayabilme fırsatını kaçırdığımızı düşünürüm..
