hayatımda kendimi gülmemek için zorladığım nadir andı dün. arkadaşın ısrarı üzerine camiye gidilir. bir köşede dedikodu yapmaya dalmışken * safları sıklaştırın ikazıyla topluluğa karışılır. eticin kişisinin yanına -şansı burda da yaver gider(!)- kendinden geçmiş bir hanım düşer. namaz sırasında bıt bıt bıt bıt duaları okuduğu yetmez*ağlamaya sallanmaya başlar, seccadeyi okşar, arada allah naraları atar.. hoşgörüyle karşılamaya çalışırken duaları unutursunuz. salli barikneydi diye düşünüp dururken arada arkadaşa sorarsınız anlaşmaya göre o sesli okuyacaktır siz de ona göre okuyacaksınızdır. arkadaş sesli okumaz dürtersiniz anlamaz.. siz namaz kılarken gülmeye başlar neye olduğunu bilmeden sizi de bir gülme tutar. arada bir gaz çıkarırlar onun kokusu alınır.. ayaklar uyuşur yarıda bırakırsınız.. velhasıl hiç bir işe yaramadan toplasan 3-4 rekat düzgün kılınmış bir namaz olarak eticin kişisinin anı defterine geçer..
