bunu biliyor musunuz bilmem ama ben bunu yaşadım. 2 sene kadar. sonra biraz ilaçlar birazda kendimi kontrole zorlamamla düzeldim diyebilirim.
misal askerdeyken nöbet tutuyordum. ve çevremde uçan arılara gözüm gidiyordu. içimden bir ses arıların birisini öldürüp yememi söylüyordu ama bunun saçma olduğunu biliyordum yapmıyordum. yapmadıkça direndikçe bu ses ter basıyor, ellerim ayaklarım titriyordu. dayanamıyordum ve öldürüp yiyordum. sonra müthiş bir rahatlama hissi. ardından gelen pişmanlık.. niye yaptım ki.. niye direnmedim. ne gerek vardı gibi düşünceler.
başka bir gün izinde alışveriş merkezindeyim. geziyorum. yürüyen merdivenle aşağıya iniyorum. önümde bir kız var 17-18 yaşlarında kırmızı bir montu vardı üstünde.
ve o lanet ses beni orda yine yakaladı.
(hadi şu kıza bi tekme at yuvarlansın)
-saçmalama bu olmaz yuh artık deyip güldüm.
(hadi vur hadi hadi)
-hayır bu sefer olmaz bu insanlar içinde olmaz.
(vursana, vur vur! vursan rahatlayacaksın)
ve arkadaşlar vurdum kıza ve vuran ayağımı elimle hemen geri çektim. gelen rahatlamayı sktr et. aniden büyük bir pişmanlık çöktü. ve o an o kadar istedim ki buna mantıklı bir açıklama yapmayı.
hemen koştum kızı kaldırdım. kusura bakma özür dilerim tik var bende dedim tutamadım hastayım. kızardım tabi utandım çok ve çıktım koşar adımlarla.
bir benzeri nöbet tutarken dolu şarjörü takıp havaya ateş açmamla oldu. ondan sonra kayseri askeri hastanesine sevk ettiler. bunun bir hastalık olduğunu orada öğrendim. silahlı görev yapamaz raporu verdiler. ilaçlar içtim ve düzeldim. tamamen geçmesi biraz sürdü.
