herkesin acısı kendine tabi ki.. kimseninkini küçümsemiyorum ama hayatında harbiden de çok fazla bokluk yaşayan biri olarak ağlamayı pek beceremiyorum.. o yüzden belki de içimdeki kurumak bilmeyen yara.. mütamadiyen kanayan yara.. hep içime attığımdan.. ağlayamadığımdan...
...sonra akşam yemeğinden kalkıp televizyonun başına geçiyorum.. kanal değiştirmekten kaslanmış parmaklarımla kanal d'yi açıyorum.. yeni bi dizi başlıyomuş, izlemekten ziyade ekranda müziğini yapan adamın ismini okuyunca donup kalıyorum.. yapmıştır gene bizim oğlan diyorum.. birden o müzik giriyo akla mıh gibi kazınan ad gibi.. dinledikçe tüylerim diken diken oluyo, gözlerim doluyo ama ağlayamıyorum.. neden onu da bilmiyorum..
şöyle bi sahne görüyorum; sultan asiye'ye aşkını dillendiriyo.. izlerken bile nutkum tutuluyo..
'' sevdim be asiye.. seni gördüğüm an sevdim. sevdiğim an yaşamaya başladım ve yaşamak çok güzelmiş...''
çivi gibi beynime giriyo bu sahne.. çivi gibi beynime giriyo o müzik.. çivi gibi beynime giriyo o aşk.. yıllar sonra aynı cümleleri aslında bi yabancı olan ama yabancı olduğunu hiç idrak edemediğim birine kuruyorum.. karşılığında ne mi alıyorum? kocaman bi yalnızlık..
yine dinliyorum.. yine tüylerim diken diken oluyo ama yine ağlayamıyorum... hayattan çok şey mi istiyorum? onu bile bilmiyorum...
