85 gün oldu. Günde yüz kere allahım gerçek mi bu diye düşünürken şimdi iki üç kere diyorum. Ama her seferinde içimde bi çığlık kopuyor. Ben günlük hayata ne kadar çok alışayım üstüne aklıma gelince o kadar çok canımı yakıyor. 85 gün oldu. 85 gündür toprağın altında babam. Her yağmur yağdığında içim sızlıyor. Her önemli gelişme de o bunu göremedi diye düşünüyorum. Dün ilk karpuzu yedim bu yılın. Babam karpuzu ne çok severdi. Boğazıma dizildi bi kaç lokma ama sonra ona da alıştım. Hayatta herşeye alışıyor insan. Eskisi gibi gülüyorum da artık. Ama içimde hiçbir zaman geçmeyecek bir yara, bir boşluk bir karanlık var. Korkuyorum, Bu karanlıkta kaybolmaktan. O karanlığın altında ezilip karanlığın kendisi olmaktan.
