dünyanın bütün seslerini alıp götürdün
mezarından başka harf kalmadı ağzımda.
yoruldum kalabalığın hayatından
yaşamak diye el çırptığım ne varsa
şimdi bir ölüm türküsü, bir hatıra yangını
yalnızlık çark dönüyor üstümde.
yeryüzü şarkım, sürmeli pencerem
her sabah aynı soğuk
her akşam aynı keder
yastığını koklaya koklaya öğrendim
insan bir kere ölmüyormuş meğer.
