ben çocukken daha pokemon daha meşhur değildi. ash seni seçtim pikaçuuu diye bağıramıyordu. roket takımı ibnelik peşinde koşamıyordu.
biz tom ve jerry ile, sevimli hayalet casper ile, şirinler ile, ninja kampumbağalar ile büyüdük. sonradan pikaçu çıktı, power rangers çıktı, mahallenin muhtarları çıktı, çılgın bediş çıktı, yılan hikayesi çıktı, ruhsar çıktı.
hügo vardı bide. hügonun amk...
90 lar...
milyarlarca yıllık dünya tarihinin en güzel 10 senesi. tam bir efsane. 2000 den sonra boku çıktı tabi. dünyanın en güzel çocukluk geçiren nesli olarak 2000 den sonra sanki hayat bizden intikam aldı. her şey boka sardı.
neyse biz güzel şeylerden bahsedelim...
valla ne anlatayım bana götü boklu bir bisiklet almışlardı ben o an mutluluktan kalp krizi geçirecektim. o günkü mutluluğumu hayatım boyunca unutmayacağım ve bir daha öyle bir mutluluk hissedemeyeceğimi de biliyorum. büyüyünce araba aldım ama hiç umursamadım mesela. büyüyünce güzelliklerin bir çoğunu kaybediyor insan. çocukluk bir başka şey.
48 li pastel boya takımım vardı. resim dersine onu götürüp millete hava atardım. yasemin vardı sınıfın en güzel kızı. bir tek onun kullanmasına izin verirdim boya takımımı.
o gün uzaktan bana bakan bir arkadaşım başka bir arkadaşıma;
ibnedeki havalara bak. altı üstü çöp adamı bizden farklı renklerle çiziyor. duyanda picasso sanacak pezevengi dese haksız sayılmazdı. ama naparsın çocukluk işte. olur öyle şeyler.
mahalle maçı yapardık. boncuklu silahlarla savaş yapardık. taso biriktirir taso oynardık. bilye oynardık. sağda solda torpil patlatırdık. atari oynardık. süper mario da prensesi kurtarıp dururduk.
daha internetin henüz çıkmadığı, internet kafelerin olmadığı dönemlerden bahsediyorum.
ibne internet yüzünden sokakta oynayan bir tane çocuk kalmadı çünkü. hepimizi hapsetti içine.
ilaçlama amaçlı duman sıkan arabaların peşinden koşmak vardı.
sanal bebek beslerdik. şimdi o sanal bebeği düşünüyorum da ne kadar aptalca bir şeymiş. göt kadar aletin içinde noktacıklarla hayvana benzeyen saçma sapan bir şey var. ama onunla mutlu oluyorsun. çocukluk gerçekten güzel şey.
tetris oynardık lan daha ne diyim ben... şimdiki bebeler i-phone x ile oynuyor.
birbirinden güzel türk filmleri vardı... hangi birini sayim ki, hepsini en az 100 kere izlemişizdir. şimdikiler gibi değil. teknoloji yok belki ama sıcaklık var, samimiyet var... hababam sınıfı var lan daha ne olsun...
güzel günlerdi güzel...
bu arada 90 larda çocuklukla ilgili en güzel şeyi en sona sakladım...
