ortaokuldaydı abim. dinlerdi bu adamı zaman zaman. bir kız arkadaşı vardı deli gibi eminem dinleyen. ortalama müzik zevkine bile sahip olamadığımız zamanlardı o zamanlar. müziğin bu kadar hayatımıza girmediği zamanlardı zira. eminem denen adamı aralıksız dinlemeye başladı sonra abim. şarkılarını ezberliyor kafamızı şişirene kadar söylüyordu sağda solda. içinde durdurulamaz bir şarkı söyleme, müzik icra etme ateşi yanıyordu. aşırı bol pantolonlar, devyarasa tişörtler geldi arkasından. ters takılan kepler, kep altı bandanalar... odaya kendini kapatıp isyan etmelerle devam etti bu ruhsal hengame. liseye başladı abim. hala eminem sevdalısıydı. metalcilerden nefret eden, rocker kişilere küfreden, punklara sataşan bir adam olmuştu. hala ağız dolusu motherfuckin' diye haykıran bir adamdı. lise bittiğinde üniversitede ne kadar özgür olacağının hayalleriyle yanıp tutuşuyordu. bir şey oldu sonra abime. rap dinlemeyi bırakmıştı ve gözündeki yaşam sevinci sönmüştü. derslerinde başarısız olmuştu. hem de hepsinde. kimseyle paylaşmadı acısını abim. görüyordum, acı çekiyordu. farkındaydım her şeyin. kimi zaman kendini tutamaz yanımda ağlardı bağıra bağıra. aşık olmuştu abim belliydi. söylemezdi ama hiçbirimize ciğerinin yandığını. şimdi ise anathema dinleyip, opeth dinleyip kendini karanlıklara hapseden bir adam oldu abim. bu yüzden yeri başkadır eminem'in benim nazarımda. abimin yüreğindki devrimden öncesiydi çünkü. daha hayat doluyken, daha neşeliyken, daha sevgi doluyken abim... eminem dinlerdi biz sevmesek bile.
