1995'ti sanırım. olayın üzerinden 3 sene kadar zaman geçmiş. 7 yaşındayım. bize dostu-düşmanı öğretme amacı taşıyan amcam erkek kuzenleri toplamış, bize bir şeyler izletecek. o zaman için lüks olan bu olay, lükslükten ziyade bir amaç taşıyor.
aldığı cd'de azeri türkçesiyle bir şeyler anlatılıyor. kulağı kesilmiş, tırnakları kopartılmış, zargana olmuş bazı insanlar bir şeyler anlatıyor. harabe evler, bebek cesetleri, ağlayan kadınlar, korktuğu her halinden belli olan insanlar... aklımdan silinmeyen ve sanırım silinmeyecek olan sahne ise, kulağı kesilmiş bir adama birinin size ne yaptılar, nasıl yaptılar, ne oldu gibi şeylerin sorulması ve o adamın tam anlayamadığım lehçeyle bir şeyler anlatması.
amcam cd'yi kapatıp bazı şeyler anlatmaya başlıyor. anlattığı şeylerde bizi suçlamaya başlıyor, bu insanlar bizim yüzümüzden bu hale geldiler, biz halen kendi içimizde anlaşamıyoruz, halen devlet gibi devlet olamadık, halen sağ/sol peşindeyiz, halen devlet içinde devlet peşindeyiz... amcam anlatıyor da anlatıyor. bünyem en çok da bu insanlar bizim yüzümüzden öldü kısmında zayıflıyor ve kuzenlerle birlikte başlıyoruz zırlamaya.
aradan 13 sene geçmiş amcam bize bir şeyler izletip bir şeyler anlatalı.
şöyle bir bakıyorum da, bu 13 senede amcamın anlattığından farklı bir durumda değiliz.
gençlerin büyük çoğunluğu hocalı katliamı'nın ne olduğunu bilmez. hatta bırakın hocalı katliamı'nı, nahçivan denildiğinde nah hecesini algılayıp gülerler.
böyle giderse nah kabulümüz olacak.
...
azerbaycan toplumu bu olayda çok hassastır. bir zamanlar dayirman adlı grubun ya karabağ ya ölüm şarkısı çalardı haberlerden önce azerbaycan kanallarında. azerbaycan gençlerinin bu olaya kini tazedir. dayirman grubunun yaptığı şarkı * buna en büyük kanıttır. bu şarkı halen dinlenir. olayı özetleyen en iyi eserlerden biridir zannımca.
