Albümün bu kadar başarılı olmasını, roger waters'ında tıpkı pink gibi kendisi ve çevresiyle çatıştığı bir dönemde the wall'u yapmasına bağlamak gerek.
Rick Wright'la olan sonu gelmez kavgaları(gruptan atılması fakat geçici olarak konserlerde bulunması ardındansa psikolojik tedavi görmesi), david gilmour'la olan kavgalarının müzikal kavga niteliğini bir kenara bırakıp kişisel bir hesaplaşmaya dönmesi ve gruptaki 'gruplaşma' gibi sorunlar albümü ve albümün tematiğini çok gerçekçi yapmıştır.
(#3700276)'nolu entrymde de belirttiğim gibi, özellikle comfortably numb grubun o dönem ki aydınlık ve karanlık arası kalan psikolojisini çok iyi anlatır. Bir simülatör gibidir adeta.
Kısacası, the wall, müzik tarihinin çok büyük bir albümü. Eleştirmenlerin yorumlarındaki önyargı division bell gibi bir albüme bile 5 üzerinden 2 yıldız vermelerinden belli.
