eli arttıralım.. yıllar geçmiştir ama gözleri hala onu arar, şimdi ne yaptığını ve nasıl göründüğünü kestirmeye çalışır ve imkan olsaydı bir gün onu gördüğünde, karşısındaki kadını, kendi içerisinde yaptığı yolculukla büyüleyeceğinden emindir..
ama kim içindir bu hisler? hakkeden kişiye.. bitmiş de olsa, yanında da olsa, kalbinden sökmek istemeyeceğin bir tek kadın hakkeder, böyle sadakat gösterilerini...
öyle erkek yoktur şu bu.... tıraş bunlar..
sen ilişkide ikinci günden sınır çizmeye kalk; yarım porsiyon zekanla, senin yaşından çok ilişki görmüş geçirmiş adama boş boş akıl oyunları yap, ota b.ka tartışmaktan çekinme, altı üstü ufak bir münakaşada değersiz bir round alacağım diye adamı gerip, sonra da roma imparatoru gibi zafer pozu at, ikinci gün terk edil; sonra öyle bir erkek yok.. var da sana yok..
hasb el kader adam sana değer verecek kadar seni az tanısın, evlen, ilk günler çiçekler gelsin, kahvaltılar hazırlansın, doğum günlerin kutlansın, tatillere gidilsin... adamın kuru bir sevgililer gününde, bir doğum gününde, hediye de değil, düzgün bir yemek hazırlama, adam mızmızlanınca "e sen de yapmasaydın, ben mi dedim sana" diye kendinden nefret ettir, ondan sonra "vay bu adam eskiden ne romantikti... herşey elde edene kadarmış".. o adam ondan sonra, yalnızca "acaba her ilişkide böyle mi" diye mukayese etmek için dahi, senden başka herkesi inceler..
ilişki cesaret işidir, tutku işidir.. sen gidip hayatındaki erkekle olan bütün ilişkini, gerizekalı arkadaşların ve akrabalarından aldığın ucuz akıllar üzerinden kurgularsan, o adam gider, gözü başkasını görsün görmesin, seni görmez..
bunlar işin sadece duygusal taraflarından küçük bir kesit.. aslında, raconları bozulmasın diye başka konularda başka şeyleri de söylemekten imtina eden arkadaşlar olduğunu da tahmin etmek zor değil.. biz, bize ihtiyaç duyan kadın istiyoruz, seven, saygı duyan, bizi kaybetmekten çekinen kadın istiyoruz ve gözümüz o zaman bir tek onları görüyor... kadın erkek eşitliğini evin toplam gelirinde, konfor standartlarında, tek taraflı jestlerde unutup, ağız ağıza kavga ederken hatırlayan üçüncü kuşak feministler bizi hangi özellikleriyle büyülüyor ki, gözlerimiz onlardan başkasını görmesin, veya kaybettiğimizde çok değil 2 saat sonra arkadaşlarla dışarı çıkmıyor olalım.. birini, bir başkasından ayırıp değerli kılan ne var ki..
