canlı bir varlık olarak bireyin içinde yaşamak zorunda olduğu çevreyi, aileyi, toplumu düzeltmeden kendisini ele alıp düzeltmeye çalışmak çok aptalca.
tıpkı parazit tedavisinde olduğu gibi tedavi çevredekiler de dahil edilerek yapılmalı. bu demek değil ki hepsi psikiyatrik ilaçlar kullansın.. bazen hasta için bir uyarı, hastaya karşı yanlış tesir eden davranışların düzeltilmesi veya doğru olanı oturtmak da olabilir. bunun için illaki hastayı soyutlayıp hastaneye kapatmak gerekmemeli. ağır ve tehlike arzeden durumlardan bahsetmiyorum.
örneğin. çocuk psikiyatrına gidiyorsunuz, 5 dakika uzaktan, beş dakika yakından/konuşarak gözlemleyip, mutlu bir çocuk bu yavv diyorlar. 5 dakikalık bir mutluluk olabilir. bulunduğu ortamda kendini mutlu ve huzurlu hissettiği için olabilir. bazı sıradan veya sıradan olmayan olaylara karşı tepkileri anormal olabilir, vs. vs.
birine antidepresan verip iyileşmesini beklemek saflık olur. bunu zaten psikiyatrlar da biliyor. ilaçlar semptomları gidermeye yönelik, uykusuzluk, konsantre zorluğu, iştahsızlık/fazla iştah, endişe hali,vs. yoksa kimsenin ruhsal durumunu kendinden başkası düzeltemez. kendini alıp istediği ruhsal dinginliğe götürecek bir bilince ulaşması gerek kişinin. bu da kısa sürede olmaz. bazen ömür boyu bunu öğrenmeye çalışması gerekir insanın. en kolay öğreten şeylerden biri çıkar beklemeksizin başka zor durumdaki insanlara yardımcı olabilmektir. bir yerlerde gönüllü olmak gibi.
