obsesyoneldir. zaten bu şekilde olması estetik kaygının ilerletilerek kusursuzluk arayışına dönüşmesini sağlar. ben bunu biraz felsefeye benzetiyorum; mutlak doğruya ulaşana değin sorgulamak ama en neticeye varamamak gibi. sonuç alınamasa da bu arayışta kazanan düşüncelerimiz oluyor, felsefenin kendisi oluyor. işte buradaki estetik kaygısında da kazanan estetiğin kendisi; sanatın, yaratıcılığın, özgünlüğün, güzelliğin kendisi oluyor.
