Bugün kabadayı diye bildiğimiz insanlar; eskiden genellikle tulumbacı denilen kişilerdi. Osmanlı hayatında 'kabadayı'lar ağırbaşlı, kötülükten kaçınan, iyiliksever kimseler olarak tanınırlardı. Bu nitelikleriyle külhanbeylerinden, bıçkınlardan, zorba takımından ayrılırlardı. Her semtin kabadayısı mahallesinin kızlarını birtakım çapkınların takılmasından korur, yaşı küçük genç erkeklerin kahve, meyhane, kumarhane gibi yerlere gitmelerini önlerdi. Kabadayılar çoklukla tulumbalarda reis veya ağalık yaparlardı. Semtin varlıklı, önde gelen kimseleri kabadayıları korur, kollardı. Önceleri bıçak, tabanca gibi silah kullanmaz, sadece tokat ve yumruklarıyla dövüşürlerdi. Zamanla silah da kullanmaya başladılar. Aralarındaki rekabet kanlı kavgalara yol açtı. Bunlar kötü alışkanlıklar ve davranışlar edindiklerinden ötürü eski itibarlarını kaybettiler. Bunların çoğu birbirlerini öldürdü.
Kabadayılar bol paçalı pantolon, yelek giyer, yemenilerinin topuklarına basar, feslerini öne eğerler, ceketlerini tek omuzlarının üstüne atarlardı. Bir omuzları öne doğru eğik, kendilerine özgü yürüyüşleri vardı. Son zamanlarda kabadayılar arasında 'kırlangıç ense' denilen saç biçimi 'yumurta topuk' ökçeli ayakkabılar moda haline gelmişti.
Delikanlı, aslında çocukluktan genç erkekliğe geçmiş insanları anlatır. Günümüzde, delikanlı sözü kabadayının yerini almış gibi gözüküyor.
