10.
-
Benimdir. Millet üzüldükçe gömer yemeği, basar çikolatayı.. Ben üzülünce acıkmıyorum bile. Öğün vakitleri gelince zoraki oturuyorum masaya. Bir şeyler atıştırmaya çalışıyorum, yaşamsal fonksiyonlar devam etsin diye. O atıştırma esnasında bile midem bulanır. Yiyemem kalkarım masadan.
Ne zaman üzüntüm geçse, acım bitse o zaman açılıyorum, sanki senelerce yemek yememiş gibi hissedip gömüyorum yemeği.
(bkz: üzüntü)
