Bazen ölü, bazen bitkin, bazen deli gibi mutlu. aslında hep mutlu, ama bir istisna var ; "insanlara değer verdikçe, onların beni üzmesinden, seni çook seviyorum diyip gidenlerden, aşkı iliğimize kadar hissettirip sonra ben hiçbir şey hissetmedim dercesine bakanlardan, sevdiğim insanların sevdiğim gibi kalmamasından" çook sıkıldım, bıktım, tükendim. Ama belki de hata bendedir, "değer vermemeliyim"
