aldırmaktan yana kullanırdım düşüncemi. Şu an hiç bir şeyin farkında değil, ve öyle bir hayata adım atacak ki, ya da hastalığından ötürü adım bile atamayacak olduğundan dolayı, hayatının geri kalanını nasıl bir şekilde geçireceğini düşününce insan, en doğrusu aldırmak olduğunu düşüyorum. Senin hayatının sonuna kadar onu bakabileceğin kesin bile değil, senin sağlığında kesin değil, yaşamında kesin değil, sana bir şey olduktan sonra onun sorumluğunu kim nasıl alacak diye merak ediyor musunuz hiç? Ya da bu hayatın güzelliklerinden asla faydalanamayacak. Belki beyin gelişimi de oluşamayacak, sizin onun tedavi ya da yaşama sürecinde maddi manevi yanında olabileceğiniz bile kesin değil. Ne kadara kadar dayanabileceksiniz. Zor zamanlar, kimse size fikriniz de karışamaz, ben sadece düşüncelerimi belirttim.
