en değerli neyse onunla imtihan ediliyoruz. tamam çok değerli, tamam en büyük servet. ama çevirelim madalyonu, en büyük çaresizlik aynı zamanda. kendin seçmediğin bir sürü travma. başkalarının hataları, başkalarının yüzleşmediği ne varsa, senin de boynunda. bunu bir nevi sigorta olarak algılıyor insanlık sanıyorum. şimdi ben onları idare ediyorum, onların yerine acı çekiyorum, zamanı gelince onlar da benim için acı çekecek, beni kollayacak diyor herhalde. fena halde yanılıyor.
gerçekte şu oluyor: hepimiz özümüzde kimsek ona göre davranıyoruz. kardeşlerden biri bencilse, ömür boyu onun hataları kollanıyor. onun yaraları sarılıyor. o hayatının sorumluluklarını size yıkıyor. anneyi babayı en çok o üzüyor, siz tedavi için parçalanıyorsunuz. o yuvasını kuruyor, çocuklarına siz bakıyorsunuz. annenizi maddi manevi sömürüyor, siz sessiz kalıyorsunuz. her hatayı yapma hakkını kendinde görüyor, pişman olmuyor, oluyorsa da asla söylemiyor. eşit olarak sizin de ebeveyniniz olan insanlarla olan iletişiminizi yaralıyor, ama onunla iletişimi kesemiyorsunuz. hassas oluyor, uyaramıyorsunuz, uyaracak olsanız anneniz önünüze geçiyor. ömrünüz idare etmekle, yaptıklarına hem öfkelenip hem üzülmekle geçiyor.
ve bingo! ne çekerseniz çekin, neye katlanırsanız katlanın kimseden takdir almıyorsunuz. çektiklerinizi görmek bir yana, daha fazla nasıl yük yüklerim diye uğraşıyor insanlar. sonra?
-o mu? o ne yaptı ki aile için? ay hep kendi keyfine gezdi tozdu, deyiveriyorlar bir de
işte böyle bakıyor dünyaya bir de. insan bencil bir aile üyesiyle çok ciddi imtihan edilir.
bu zamana kadar kendi ailesini kuramamış bir başarısızı dinlediniz, şayet dinlediyseniz.
