23 yaşımda annem kollarımın arasında can çekişip öldü. bunu atlattım ama son yaşadığım olayda gururum onurum yaşama amacım elimden alındı. inanmaya olan inancımı insanlara güvenimi (üstelik ilk defa) kaybettim. herşeyiyle en doğru olduğunu düşündüğüm babamı bile sorgular oldum kafamda. 28 yaşındayım. kendimi ilk defa bu kadar ayakları üzerinde duramayacak güçte hissediyorum. herşeyden küçük bir çocuk gibi ürker oldum. cesaretli gözükara hırçın bi kadınken, ürkek korkak içine kapanık biri oldum. düştüğüm çukurdan çıkmam için 5 seneye ihtiyacım var. hayatımın 5 senesi boşa geçicek ve ben 5 senede 25 sene yaş alıcam. bir sırrım var sadece 1 kişi biliyor. onunda öyle kafasını şişirdim ki artık konuşmaya utanıyorum. çok yalnızım. sevdiklerim çevremde her zaman yanımdalar ama onlara haykıramıyorum. elimden tutun diyemiyorum. birisi çıkıp böyle bir durum olacak sende böyle davranmaya mahkum olacaksın dese intihar ederdim. ama 2,5 aylık oğlum var. onun için ayakta durmaya çalışıyorum. keşke annem sağlıklı ve hayatta olsaydı.
