apollonun kendisine olan tutkulu aşkına daphne cevap vermiyor, günlerce gecelerce peşinden koşuyor apollon ama nafile.
durun bi dakika az geri gidelim. apollonun muhteşem bi okçu olduğunu en başta söylemiştim. erosu bilmeyeniniz yoktur, milletin orasına burasına ok atıp aşk belasına sokan tanrı evet. bi gün apollon ve eros gereksiz bi münakaşaya girerler. apollon kibirli bi tanrı ve muhteşem bi okçu demiş ki; eros senin attığın oku ben de atarım ne yani bu aşk meşk tutturmuşsun. eros da demiş lan apollon sen nerden benim gibi ok atıcan sen atıyosun günde bi tane ben atıyorum bin tane. bi de senin elinde lir var bi de onu çalıyosun, olum bi adam bi iş yapar! derken çekiyor bi ok atıyo tam apollonun kalbine! bu okun saplandığı kalp sonsuz bir aşka tutulacktır der. bi tane daha çekip atar tam daphne'nin kalbine. bu okun saplandığı kalp de ölene dek aşktan tutkudan kaçacaktır der.
işte günlerce gecelerce kovalamasına karşın daphnenin buz gibi tavrını kıramamıştır. ve bir gün ormanda karşılaşırlar daphne apollonu gördüğü gibi arkasına dahi bakmadan kaçmaya başlar
apollon ne dese ne yapsa daphneyi durduramaz ve an gelir ki onu yakalar. bu çaresiz anında da daphne tüm umudunu yitirdiği an ayağıyla toprağı eşeler ve der ki toprak ana nolur beni sakla beni ört beni koru! birden daphnenin mis kokulu saçları yaprak olmaya güzel vücudu kabuk bağlamaya başlar. defne! gördükleri karşısında onulmaz bi acı hisseden apollon sonsuz aşkına ebediyen kavuşamayacağını anlar müthiş bi ihtirasla defne ağacına sarılıp yas tutar ve defne ağacının yapraklarından başına bir taç yapar. apollonun tasvirindeki taç işte burdan gelir. defne dört mevsim yeşil kalır ve halen apollonun gözyaşları harbiye de şelale olarak akmaya devam eder.
işte bu muhteşem anı bernini mermer ile ölümsüzleştirip şu şaheseri yaratmıştır.
