Eğer tecavüze uğramadıysanız ya da bütün uzuvlarınızı falan kaybetmediyseniz yapmayın gençler etmeyin. Ha öbür türlüyse yapın demiyorum ama kendimi onların yerine koyunca basitçe vazgeçin ya da yapmayın demek bana bencilce geliyor. Ben olsaydım o durumu kaldırabilir miydim bilmiyorum ama her şeyden vazgeçmemek, mücadele etmek büyük bir güç istiyor. O gücü de kendiniz bulacaksınız. Şahsen ben; ergenlikte hayatımı sürekli erteliyordum. Benim için gerçek dünya yoktu, benim için sadece bilgisayarımdaki sanal dünya vardı. Onsuz acı çekiyordum. Bu yüzden sürekli bilgisayarla meşgul oluyordum. Bu yüzden babamla çok büyük kavgalar ederdik. Nasıl oldu bilmiyordum (ama kesinlikle babam sayesinde değil) bilgisayarı bırakmayı başardım. Kendime bir amaç edindim ve bütün hayatımı o amaca adadım. Sürekli bir şeyler ürettim, bu sayede boşuna yaşıyormuşum gibi hissetmiyorum.
Bence siz de kendinize hedef koyun. Küçük büyük farketmez. Sürekli bir şeyler üretin, geride bırakabileceğiniz bir şeyler. Kendinizi böyle böyle aşabilirsiniz ve hayatınızı mutlu mesut yaşarsınız...
Diyeceğimi mi sandınız amk ergenleri? Hayat bok gibi, bu dünya cehennemden farksız. Güçlüler kazanır zayıflar geberir. Zayıfsanız ölün amk! Hahaha!
