Öğretmenlerin de insan olduğunun anlaşılabileceği yegane yerdir.
"Otur, sıfır!" diyen hocanın "otur da bir çay koyayım madem huh heh, canım cicim." dedigini gorunce ilk başta (ben gibi ukelâlar için) "bu muydu ulan olayınız?" demek gelir içten. Diyemezsiniz nitekim. Bir kırığım olmasın da notum düşmesin, bitsin de özgürlüğüme kavuşayım artık diye düşünür durursunuz.
Hele o odada 7 saat kalmak gibi bir mecburiyetiniz varsa işin boyutu da değişebilir elbette ki yaşanmıştır ;
- Oğlum bütün kağıtlara bakıyorum sizin sınıf benim öğretmediğim şeyleri bile yazmış, hele bak bak kitabın aynısını yazmış Menderes. Kopya mı çektiniz? (hayır çekmedik?! sana ne ki falan)
- Vallahi ben bilemem hocam, görmedim, duymadım, bilmiyorum.
- Ama bak zaten bunlar ortak sınav, bir şey yapamam bundan sonra. Dürüst ol, severim seni. (Amma uyanıksın lan ayşe.)
- Eee her zaman çekenler çekti tabi. Başka görmedim.
- Yemin et oğlum ?
- Namusum ve şerefim üzerine and içerim. Varlığım..
- Ehehehe, şakacı oğlum benim. Tamam git hadi.
(Yazık lan, ben şimdi tutup da koca sınıf sağolsun hocanın eşliğinde senin sınavında kopya çektik, bi de tatlıydı, bi de güzeldi vallahi öyle bi çekiş daha hayatımda yaşamadım, zaten zeynep hocanın sana gıcığı vardı o yüzden soruları bilem o cevapladı nabeeer mi diyecektim kadıncağıza ? Sonra tekrar nasıl bakacaktı zeynep hocanın yüzüne, nasıl dedikodu edeceklerdi? Ben halk kahramanı falanım, vallahi.)
