öylesine bir boşluk anıdır , istemsizce uzanırken eliniz albüme sizi neyin beklediğini tahmin bile etmemişsinizdir , albümler ki zamana attığımız en görsel çentiklerdir...
"baba" ki en güzel sesdir ömrümüzün duvarlarında yankılanan ;ona ait bir fotoğrafta, daha siz dünyada bile değilken ve belki şu an bizlerin yaşındayken, uzanmıştır elleri parkasındaki "*" gazetesine manzara aşağılık bir dramı sergiler, dar ağacındaki insanların gölgesinde yürüyorsa babalarımız. o fotoğrafın sizi çağıran bütün sesleri hep bir ağızdan plastikleştirir bedenlerimizi ,yapaylaşırız, hayata onlar gibi bilenememenin bayağılığı fena bir kokuşmuşluk sindirir hayatımıza.
babalarımızın bir resmi bazen cumhuriyetin gözü yaşlı çocuğunu görüntüler eğer sene 70'lerin ilk yarısıysa.
