8.
-
pablo neruda şiiri
biri
kımıldıyordu, insandı bu
ilk insan,
verdi iki gözünü savunmak için kendini
başını verdi savunmak için
bağırsaklarını deştirdi sonra da
korunmak için
titredi korkudan, yalnızdı
güneşle karanlığın arasında.
bir şey düştü ölü bir yaprak gibi,
bir şey koşuşturdu sürüngen gibi
hem iki ayağı oldu, kaçabilirdi,
yeni tehlikeler belirdiğinde.
büyüdü korkusu bir kadın bulduğunda
kirpiye benzeyen, yeşil kestanelere,
hem yiyebilirdi onu. fakat korudu
başka erkeklerden.
yalnız değil miydi ikisi,
yeniden doğmak için şu topraktan.
hem sevişmeliydiler
hem de yok etmeliydiler birbirlerini.
