33 yaşımda olmama rağmen hayatımda hiç ama hiç çalışmadım. Sadece bir dönem ağabeyimin şirketine altı ay kadar gidip gelmiştim o kadar. O da zaten çalışmak falan değildi. Sebebi ise söylemesi ayıp ihtiyacımız olmamasından mütevellitti. iş hayatı nasıldır hiç bilmem. Çalışmamak da bana kalırsa mutsuzluk sebebi. Bir ķöpek alayım diyorum belki sıkıntım geçer, iki tane barınak gezdim, hiç gönlüme göre köpek bulamadım.
Mutlaka köpek beslemek de insanı biryerden sonra sıkıyordur. Aslında ben köpek beslemek ile sevgilinin olmasını aynı zorluk seviyesinde görüyorum.
ikisinde de üşengeçliğe yer yok. Köpekte istese, sevgilinde istese sokağa çıkmak zorundasın.
ikisinde de bir bedel var; birinde evinin ortasına sıçılabilir, ötekisinde ise ağzınıza...
Bir dönem sevgililerim olmuştu fakat çok zordu. Sürekli kafelere, barlara, sinemaya vs. Çağırıyorlardı. On çağırılmadan sadece ikisine icabet edincede, çok geçmeden kıçıma tekmeyi basıyorlardı.
Gerçekten ilişkiler zor. Çok fazla emek isteyen bir iş. Sanırım bekâr öleceğim. Gerçi hayat her şekilde sıkıcı. Evlide olsan, bekârda olsan sıkıcı. Hele birde yaşadığımız zaman dilimi, modern zamanlar çok daha sıkıcı, birileri ölüyor, birileri doğuyor, aşk denen şey ise eninde sonunda bitiyor. Life is meaningless demiş woody allen, katılıyorum. Evlenip yuva kurmak, çoluk çocuğa karışmak şahsen bana çok anlamsız geliyor, hayatın temelde hiçbir anlamı yok, birşeylere anlam yükleyen insanlar sadece. Herhangi bir dini inancımda yok. Bazen deist bazende ateist oluyorum. Eğer birşeye inanacak ve değer verecek veya tapacak olsam bu kesinlikle müge boz olurdu.
