rahmetli basçıları cliff burton'ı sürekli yad edenleri anlayamamıştım bugüne kadar ama sanırım artık jeton düştü.
ben bi rock-metal grubunda bas duyma özürlüsü olan adamım. ritm ve elektro gitarın gümbürtüleri arasında arkada blom blom eden bası duyana da hep şaştım. o yüzden metallica için ha burton ha newsted ha trujillo diyegeldim. nasılsa duymuyordum ki bası.. kazın ayağı öyle değilmiş bunu bi iki gün önce orion'u dinlerken farkettim.
metallica'nın bi türlü eski metallica soundunu yakalayamaması için hep aynı lafı dedim içimden. bunların derdi müziklerini yumuşatmak falan değildi, amerikanlaştırmalarıydı. nasıl yani diyecek olursanız, eski albümlerindeki melodilere (riff değil, mesela şarkı başlarındaki melodilere) bakarsanız kastımı anlayacaksınız. metallica eskiden melodik olarak bi amerikan country grubunun melodilerinden (mama said neydi mesela öyle) ziyade daha bi avrupa'ya hatta daha doğusuna yaklaşan melodiler kullanırdı. battery'nin girişini arkadaşla (bundan on beş sene mukaddem) dinlerken çocuk dalgasına zülfü'nün "yanarım yanarım tutuşur" sözlerini melodiye yedirmişti (harbiden de benziyor bakın). and justice f.a.'daki oryantal sololar, fade to black'deki, sanitarium'daki, call of ktulu'daki melodileri bi aklınıza getirin, ikinci nakaratlarından sonra şarkıyı değiştirirken attıkları melodik riffleri düşünün.
ha şimdi gelelim burton, bas gitar ve bu son dediğim arasındaki ilişkiye. dedim ya ben bas duyamam diye, ama burton yaşarken metallica şarkılarında bas gitarın tek başına çalındığı anlar gırlaymış. misal orion'un ilk bölümü bitip de ikincisi başlarken burton'ın çaldığı melodi. işte o aklımı başıma getirdi. belki de bu tip melodilerin (daha az amerikanvari melodiler yani) müsebbibi burton'dı. çünkü ne zaman onun bas gitarını duysak, h.p. lovecraft okuru bu mistik adamın soundu daha bu taraflara çektiğini görebiliyorduk çünkü.
onun gidişi grubu sadece hetfield ve ulrich'in grubu yaptı. newsted zaten etkisiz elemandı, hammett'ın ise şarkılarda solo hariç bi yaratım etkisi olmuyordu. galiba burton hetfield ve ulrich'in egolarıyla baş edebilen ve onlar kadar güçlü bi elemandı şarkı üretim safhasında. evet adı şarkıların altında fazla geçmiyor ama sadece varlığı bile ona bas partisyonları -ve diğer gitarların sustuğu anlarda olacak şekilde- yazılmasını sağlıyordu. metallica'nın sonrasında sadece riff grubuna dönmüş olmasının etkisi bu mudur acaba..
şu an death magnetic'i dinliyorum, beşinci şarkıdayım ama gene bas duyamıyorum, gene amerikan rock dinliyorum ve eski metallica dönmüş diyenlere şaşırıyorum. eski metallica derken benim aklıma hep o melodiler geliyor.. burton'dan sonra (hatta ajfa için bile hafiften geçerlidir bu dediğim ama to live is to die'daki melodiyi hatırlıyorum da allah çarpar diye susuyorum) bi türlü yazamadıkları melodiler.
